یکی از خدمات علمی محقق فقید مرحوم استاد عبدالحسین حائری، تصحیح و تحقیق تبصرة المتعلمین علامه حلی است که اوایل ورود به تهران به سال 1331 شمسی / 1372 قمری (65 سال پیش) به خواستاری مدیر انتشارات اسلامیه - که با ایشان از زمان طلبگی آشنایی داشت – منتشر کرد. استاد ابتدا تصمیم داشت فتاوی خود را ذیل صفحات کتاب بیاورد، ولی بعداً از این کار منصرف شد. چنانکه از خودش شنیدم، به این دلیل ساده که: «من کجا، علامه کجا؟». و این یکی از مصادیق کتمان‌های استاد بود که در مقاله «نگفتن و نه گفتن» بیان کرده‌ام. (این مقاله را به یاد استاد و در تبیین برخی از جلوه‌های اخلاقی او نوشته‌ام که قرار است در مجله آیینۀ پژوهش چاپ شود).
باری، این کتاب فقط یک بار در همان زمان چاپ شده و خود در حکم نسخه‌ای خطی در آمده، به گونه‌ای که من در آن سالها دیده بودم و دیگر ندیدم، تا اینکه هفتۀ گذشته نسخه‌ای از آن را در مؤسسۀ کتابشناسی شیعه نزد جناب محسن صادقی دیدم و خوش داشتم که برای تجدید خاطرۀ استاد، دست کم در حدّ صفحه عنوان، از آن یاد کنم.
در این میان، ذکر جمیل چند تن دیگر نیز پیش آمد:
یکی استاد خطاط نام‌آور مرحوم حاج طاهر خوشنویس که با کتابت دقیق و زیبای کتابهای زیادی، حقی عظیم بر فرهنگ شیعی دارد و متأسفانه کمتر از او یاد می‌شود. وی کاتب این نسخه بوده است.
دیگر آیة الله سید محمدرضا حسینی اعرج فحّام از دانشمندان کربلا که مالک نسخه بوده و آن را نزد یکی از اساتید خود به نام سید حسین طباطبایی قمی به سال 1386 خوانده است. (ایشان حتماً کسی غیر از حاج آقا حسین طباطبایی قمی مرجع معروف است که به سال 1366 قمری درگذشته است و شاید از خاندان یا نوادگان او باشد.) وی اشاره‌ای به این درس و نیز تذکری اخلاقی در پایان نسخه نوشته است. و نیک می‌دانیم که هیچ یک از ما در هر رتبه و جایگاه، بی‌نیاز از تذکر اخلاقی نیستیم.
این یادداشت به یاد شماری از اساتید و ذوی الحقوق در روز جمعه 13 ربیع الاول 1437 / 4 دی 1394 شمسی نوشته شد. روح این دانشوران فقید بر خوان احسان صاحب امروز حضرت صاحب الأمر عجل الله تعالی فرجه مهمان باد. و خداوند ما را نیز توفیق ادامۀ راه خدمتگزاری به دین مبین مرحمت کناد.