عنوان یادداشت برگرفته از عنوان کتابی است، دقیقاً به همین نام، که در این سطور – که در ایام میلاد گرامی رسول خدا صلی الله علیه و آله قرار داریم – به معرفی مختصر آن می‌پردازم.
مشخصات کتاب چنین است:
کریمی، محمد رضا (مترجم). تهمت‌های ناروا به ساحت مقدس رسول خدا. ترجمه شوارق النصوص فی تکذیب فضائل اللصوص. نوشته میر حامد حسین. قم: دلیل ما، 1390. 808 ص.

[1]

علامه مجاهد میر حامد حسین (1246 – 1306) را غالباً به کتاب عبقات الانوار می‌شناسند. ولی این تنها خدمت جاودانه و یادگار ماندگار میر حامد حسین نیست. برای شناخت جامع و همه جانبۀ ایشان باید تمام این آثار را دید و شناخت.
یکی از این کتابها که تا کنون کمتر شناخته شده و کمتر نام آن به میان آمده، کتاب شوارق النصوص است که برای تبیین جعلی بودن برخی از احادیث در فضائل خلفا نوشته است.
گفتم «کمتر شناخته شده»، از آن روی که تا آنجا که مباحث مربوط به احادیث موضوعه در درسنامه‌های علم الحدیث یا کتابهای مستقل در این زمینه را تا کنون دیده‌ام، از این کتاب مهم حتی در پیشینۀ بحث احادیث موضوعه یاد نکرده‌اند. همین مطلب یکی از انگیزه‌های این بنده در نگارش این سطور است.

[2]

حضرت امیرالمؤمنین علیه السلام در کلامی گویا و راهبردی برای دستیابی به حقیقت، شناخت دشمن حق را یکی از پیشنیاز‌های جدی می‌داند. می‌فرماید:
وَ اعْلَمُوا أَنَّكُمْ لَنْ تَعْرِفُوا الرُّشْدَ حَتَّى تَعْرِفُوا الَّذِي‏ تَرَكَهُ وَ لَنْ تَأْخُذُوا بِمِيثَاقِ الْكِتَابِ حَتَّى تَعْرِفُوا الَّذِي نَقَضَهُ وَ لَنْ تَمَسَّكُوا بِهِ حَتَّى تَعْرِفُوا الَّذِي نَبَذَه» (نهج البلاغه، خطبه 147).
‏شاید جلال الدین بلخی با عنایت به همین حدیث شریف گفته باشد:

به هر حال، برای تکمیل و تعمیق آموزه‌های امامت که علامه میر حامد حسین در عبقات نوشته است، باید سری به گنجینۀ احادیث جعلی در فضائل مدّعیان زد تا راه رخنۀ دیگران بسته شود. این راهی است که ایشان در کتاب شوارق النصوص پیموده تا دزدان دین را بشناساند و راه نفوذ آنان را ببندد.

[3]

متن کتاب را مؤلف بزرگوار در هفت باب سامان داده که در سالهای اخیر بابهای یکم و دوم و چهارم دستیاب شد و همان مقدار از متن کتاب به تحقیق استاد طاهر سلامی منتشر شد. اینک ترجمه فارسی به قلم محقق و حدیث پژوه ناشناختۀ معاصر جناب محمد رضا کریمی پیش روی ماست. و این یادداشت بر اساس آن نوشته شده است.
مترجم گرامی کتاب را با مقدمه‌ای مفصل (حدود 65 صفحه) در باب امامت و جایگاه آن در نظام معرفت دینی آغاز کرده که خود در حدّ رساله‌ای مستقل به شمار می‌آید. پس از آن به اختصار در بارۀ کتاب و مؤلف سخن می‌گوید.
مؤلف نیز سخن خود را با مقدمه‌ای کوتاه ولی پرنکته در باب انگیزۀ جعل این گونه موضوعات آغاز می‌کند. آنگاه با شیوه‌ای نزدیک به روش ورود خود در عبقات الانوار، احادیث منسوب را از سه جهت بررسی می‌کند: 1. تبارشناسی اسناد مختلف حدیث 2. بررسی رجالی آنها 3. بررسی متنی.
شیوۀ تحقیق و نگارش کتاب در این مختصر نمی‌گنجد و خود به مقاله یا پایان نامه‌ای مستقل نیاز دارد. هدف این یادداشت فقط توجه دادن اهل نظر به این مطلب جدی است که توجهی در خور، به آن نشده است.

[4]

چند نکته که با تصفحی شتاب زده در کتاب یافتم:
1. کتاب، با نگاهی دقیق به کتابهای محدثان سنی در بارۀ موضوعات (مانند آثار ابن جوزی، سیوطی، شوکانی و ...) نوشته شده، یعنی به نقل و نقد و بررسی آنها بطور جدّی پرداخته است. به نوعی می‌توان کتاب شوارق النصوص را ادامۀ علمی کار پیشینیان دانست. تسلط میرحامد حسین بر علم رجال اهل تسنن دستمایۀ این تداوم علمی است. حدود 220 منبع که در نگارش یا ترجمۀ کتاب مورد استفاده بوده، نشان از ارزش کتاب دارد؛ به ویژه وقتی دشواری نگارش را در سالهای سدۀ سیزدهم در نظر آوریم.
2. میر حامد حسین در خلال پژوهش خود به مباحث اساسی و کلیدی می‌رسد که به اختصار توضیح می‌دهد. از جمله:
*تفاوت حدیث جعلی با حدیث ضعیف (ص 106 – 108).
*توثیق خبر نزد اهل تسنن دلیل بر اعتماد ما به آن خبر نمی‌شود. (ص 124 – 126).
*نمونه استفاده از لفظ جمع برای مصداق مفرد در حدیث تسنن (ص 216)
*یک بام و ودو هوای محدثان اهل تسنن در بررسی احادیث فضائل (ص 286).
*ارتباط بین محاسبۀ اعمال افراد در قیامت با فضیلت آنها (ص 322 – 323).

[5]

دو پیشنهاد برای گامهای آینده این کتاب بیان می‌شود.
1. عناوینی که یاد شد، فقط نمونه‌ای از فوائد فراوان این کتاب است که اگر نمایۀ موضوعی در کتاب بود، در یک نگاه می‌توانستیم به آن فوائد دست یابیم. متأسفانه این خلأ در این کتاب ارزشمند، مانند بسیاری از آثار دیگر، مشهود است که امید می‌رود در چاپهای بعدی به رفع آن اقدام شود.
2. تا آنجا که شنیده‌هایم اجازه می‌دهد، بخشهای دیگر اصل کتاب در کاوش‌های بعدی پیدا شده است. اکنون جای آن دارد که همین دو استاد یا اساتید دیگر به تحقیق و ترجمۀ آن همت گمارند. اگر نظام پژوهش و آموزش دانشگاهی را بیمار نمی‌دانستم، پیشنهاد می‌کردم که تحقیق و ترجمۀ بخشهای باقیماندۀ کتاب در قالب پایان نامه ارائه شود؛ ولی چه کنم که «در جبین این کشتی نور رستگاری نمی‌بینم» و «لعلّ الله یُحدث بعد ذلک امرا». بادا که افرادی موفق به این خدمت اقدام کنند.

[6]

نگارش این سطور در آستانۀ میلاد گرامی رسول خدا صلی الله علیه و آله و زادروز مبارک امام صادق سلام الله علیه صورت می‌گیرد، بدان امید که گامی بس کوتاه در مسیر شناخت دقیق و صحیح آموزه‌های آن پیامبر صادق و این امام صادق باشد.
همچنین در ایام اخیر، جامعه تشیع لبنان با فقدان دو شخصیت بزرگ روبرو شد؛ یکی علامه تاریخ پژوه سید جعفر مرتضی عاملی؛ دوم آیة الله سید عبدالله شرف الدین فرزند و آخرین یادگار علامه مجاهد سید عبدالحسین شرف الدین. رحمت گستردۀ خدای بر روح بلندشان که عمری سر بر آستان خاندان نور سودند و گوی فضیلت ربودند.
ثواب نگارش و نشر این وجیزه به نیابت از طرف این دو عالم مبرور به درگاه بلند حضرت بقیة الله ارواحنا فداه پیشکش می‌شود که امروز دین را «قطب الرحی» است و جز با توجه کامل به حضرتش راهی به رهایی نداریم. سایۀ بلندپایه و نظر عنایت حضرتش بر همگان مستدام باد.