به هر حال، هیچ یک از این پیشوایان چهارگانه مطلبی در باب قواعد فقه از جعفر فرانگرفته‌اند، بلکه احادیثی از او روایت کرده‌اند همانگونه که از دیگران روایت کرده‌اند. احادیث روایت شده از او با احادیث مروی از احادیث زهری قابل مقایسه نیست، نه از جهت اعتبار و نه از جهت کثرت. بخاری در مورد برخی از احادیث او به تردید افتاده، به دلیل کلامی که در بارۀ او از یحیی بن سعید قطان رسیده است. لذا از او حدیث نیاورده است. بعلاوه بر هیچ کس به اندازۀ جعفر صادق دروغ بسته نشده، گرچه خود او از آن مطالب مبرّا است.

از ابوحنیفه پرسیدند که فقیه‌ترین فردی که دیدی چه کسی است؟ گفت: کسی افقه از جعفر بن محمد ندیدم

ابوحنیفه در بارۀ او نقل کرد که او را دیده که در بازار می‌خورده است. به او گفته است: تو مانند جعفر صادق همنشینی داری، و در حال راه رفتن می‌خوری؟

منصور، او – یعنی جعفر صادق – را به حیره فراخواند. سپس مرا خواست و گفت: ‌ای اباحنیفه! مردم به فتنۀ جعفر بن محمد گرفتار شده‌اند. پس چند مسئله از مسائل دشوار خود برای او آماده کن. من چهل مسئله آماده کردم. سپس نزد ابوجعفر [=منصور دوانیقی] رفتم، در حالی که جعفر سمت راست او نشسته بود. وقتی آن دو را دیدم، هیبتی از جعفر در دلم افتاد که از ابوجعفر منصور – یعنی خلیفه منصور – در دلم نیفتاد.
من مسائل خود را آغاز کردم. در هر مسئله‌ای می‌گفت: شما چنین و چنان می‌گویید، اهل مدینه چنین و چنان می‌گویند، و ما چنین و چنان می‌گوییم. گاهی با ما موافقت داشت، و گاهی با اهل مدینه، و گاهی با هر دو گروه مخالفت می‌کرد. چهل مسئله تمام شد، و او در هیچ یک از آنها درنماند.
ابوحنیفه افزود: مگر برای ما روایت نشده که داناترین مردم، داناترین آنان نسبت به اختلاف نظرات است؟

زمانی نزد او رفت و آمد داشتم. او را نیافتم مگر در یکی از سه حالت: یا نماز یا روزه یا قرائت قرآن. و ندیدم سخن گوید مگر اینکه بر طهارت بود

همراه با شافعی حج گزاردیم. به هیچ نقطه‌ای نرسیدیم مگر اینکه می‌گریست و می‌خواند:

یا راکباً قف بالمحصّب من منی

واهتف بقاعد خیفنا والناهضِ

سحراً إذا فاض الحجیجُ إلی منی

فیضاً کملتطم الفرات الفائضِ

إن کان رفضاً حبُّ آل محمدٍ

فلیشهد الثقلان أنّي رافضي

سفیان گوید: نزد جعفر بن محمد رفتم، در حالی که جبّه‌ای از خز پوشیده بود و عبایی از خز بر دوش داشت. به تعجب در او نگریستم. گفت: چه شده، ثوری؟ گفتم: ‌ای فرزند رسول خدا! این لباس شما و لباس پدرانتان نیست. فرمود: آن زمان مردم در تنگنا بودند و (عابدان) با توجه به دشواری مالی مردم رفتار می‌کردند. ولی امروز سیل اموال سرازیر شده است.
آنگاه جبۀ خز را بالا زد. دیدم که زیر آن جبه‌ای پشمینه پوشیده است. فرمود: آن را برای خدا پوشیده‌ایم و این را برای شما. آن را که برای خدا پوشیدیم، پنهان داشتیم و آن را که برای شما است، آشکار ساختیم

خلیل بن احمد از سفیان ثوری آورده که گوید: وارد مکه شدم. اباعبدالله جعفر بن محمد را دیدم که به ابطح فرود آمده است.
گفتم: یا ابن رسول الله! چرا موقف را پشت سر قرار داده‌اند و چرا حرم در مشعر الحرام جای نگرفته است؟
گفت: کعبه، بیت الله است و حرم حداب او، و موقف دروازۀ آن است. وقتی زائران قصد او کنند، آنها را بر در نگاه می‌دارد تا تضرع کنند. وقتی به آنها اجازۀ ورود داد، آنها را از در دوم می‌آورد که مزدلفه است. آنگاه به کثرت تضرع و طول عبادت آنها نگریست و به آنها رحم آورد.
چون رحم آورد، به آنها امر فرمود که قربانی کنند. وقتی قربانی کردند و سر تراشیدند و ناخن چیدند، یعنی از گناهانی که حجاب میان خدا و مردم بود پاک شدند، آنان را به زیارت خانۀ خود در حال طهارت امر فرمود.
گفتم: چرا روزه در ایام تشریق مکروه است؟
پاسخ داد: بدین روی که مردم مهمان خدایند و بر مهمان لازم نیست که نزد میزبان به حال روزه باشد.
گفتم: فدایت شوم، چرا مردم به پردۀ کعبه می‌آویزند، و جامۀ کعبه پاره است و به دست هیچ کس نمی‌آید؟
پاسخ داد: مانند شخصی است که میان او با شخصی دیگر جرمی بوده که به او می‌آویزد، و دور او می‌گردد تا این جرم را بر او ببخشد.

یحیی بن سعید گوید: نزد من حدیث جعفر بن محمد حدیثی طولانی – یعنی در باب حج – خواندند. اما در درون من نسبت به او تردیدی هست و مجالد را بیش از او می‌پسندم.
من – ذهبی – می‌گویم: این کلام، از لغزش‌های یحیی قطان است، زیرا تمام پیشوایان حدیث اجماع دارند که جعفر بیشتر مورد وثوق است تا مجالد. و به کلام یحیی توجه نکرده‌اند.
شافعی جعفر را ثقه می‌داند.
یحیی بن معین گوید: جعفر بن محمد ثقه و مورد اطمینان است.
از ابن ابی حاتم در بارۀ این چند طریق پرسیدند که کدام یک صحیح‌تر است: جعفر بن محمد از پدرش، سهیل از پدرش، و علاء از پدرش. گفت: جعفر با اینان مقایسه نمی‌شود.
از ابوحاتم شنیدم که گفت: در مورد جعفر نباید از مانند او پرسید

او (جعفر) از پدرش از جابر و از پدرانشان احادیث فراوانی آورده، نسخه‌هایی از اهل بیت نقل کرده، و پیشوایان از او حدیث آورده‌اند، و او از ثقات مردم است، چنانکه ابن معین گوید.